Η τράπεζα είναι ασφυκτικά γεμάτη από το πρωί… το χαρτάκι μου γράφει πως έχω 14 λεπτά αναμονή…
Και πάνω που σκέφτομαι να πάω να κάνω καμιά άλλη δουλειά ωστόσο…
ήρθαν και κάθισαν στα μπροστινά καθίσματα εκείνοι…
Ο μεγαλύτερος σε ηλικία δεν είναι πάνω από 75 χρόνων και φαίνεται από τον τρόπο που χειρίζεται τα λόγια του, πως η εμπειρία των εκλογών έχει ποτίσει για τα καλά την ψύχη και το μυαλό του…
Ο νεότερος όχι πάνω από 40 του δήλωσε πως σκέπτεται σοβαρά να δηλώσει υποψηφιότητα στις εκλογές με τον τάδε υποψήφιο Δήμαρχο…
Η συζήτηση γρήγορα αποκτά ενδιαφέρον κι όσο κι αν θέλω να αποφύγω τον ρόλο του ωτακουστή…
μιλούν τόσο δυνατά και με πάθος, που θα ορκιζόμουν ότι το κάνουν επίτηδες…
Διαφωνούν σε πολλά, αν και συμφωνούν πως ήρθε η ώρα της αλλαγής και πως ο τόπος μας έχει μείνει πίσω στις εξελίξεις, την ανάπτυξη, τα οράματα…
Κάποια στιγμή ο γηραιότερος προσπαθώντας να επιβάλλει την γνώμη του, δηλώνει με στόμφο και ύφος βλοσυρό στον φέρελπι υποψήφιο δημοτικό σύμβουλο…
«Άκου καλά τα όσα θα πω και δεν θα χάσεις…
Μέχρι τις εκλογές, θα διπλοχαιρετάς και θα χαμογελάς στους πάντες.. καλοί, κακοί, στραβοί, ανάποδοι…
όλοι έχουν ψήφους…
Να πας σε όλα τα μνημόσυνα και τις συνεστιάσεις, πανηγύρια και χορούς, και προπάντων κάθε Κυριακή στην εκκλησιά να σε δουν και οι γριούλες και ο επίτροπος…
Να πας και στο γήπεδο να σε δουν οι νέοι και οι γονέοι ντος..
Σ’ αρέσει δεν σ΄ αρέσει..η μάχη της κάλπης απαιτεί θυσίες…
πως θαρρείς ότι θα έρθουν τα ψηφαλάκια;;;»
Ο νέος έχει σαστίσει… ο γηραιότερος συνεχίζει ακάθεκτος…
«Να κρατάς χαμηλό προφίλ.. να μην προκαλείς..και να μην γράφεις…
Κι αν σε ρωτήσουν και τίποτα δύσκολο μην βιαστείς να απαντήσεις…
ρώτα και τον επικεφαλής σας τι θέση θέλει να υποστηρίξει ο συνδυασμός σας…
Να φροντίσεις να τα έχεις καλά με όλους μέχρι τις εκλογές και προς θεού.. μακριά από ρήξεις και αντεγκλήσεις…
αν πέσεις σε τέτοια παγίδα μόνο χαμένος θα βγεις…
η κάλπη θέλει θυσίες…
άκου εμένα που έχω μετρήσει χιλιάδες ψήφους….»
Ο νέος δεν μιλά…
Έχει ένα ύφος χαμένο… μπερδεμένο… συλλογιέται όσα άκουσε…
Ο νέος δεν μιλά… !!!!
Ούτε εγώ μιλώ…
Κι όμως θέλω τόσα να πω… μέσα μου καίει φωτιά…
Να πω για τον Δρόμο που τον τρώει η θάλασσα;
Να πω για την γέφυρα που δεν τελειώνει..
Για την εφορία που έφυγε, την σχολή αστυνομίας, την μονάδα στη Ζήρο που συρρικνώνεται, την επαρχία που σβήνει, το λάδι που πέφτει, τις επενδύσεις που δεν έρχονται…
Τι να πρωτοπώ σε αυτό τον παππού μπροστά μου που όταν θα χρειαστεί ασθενοφόρο παίζει να πάει με καρότσα στο νοσοκομείο…
ΟΜΩΣ…
Όταν δίνεις κάλπ(η)κες συμβουλές, θα εισπράξεις σκυφτούς εκπροσώπους…
Και τότε ΜΗΝ φωνάζεις ότι κανένας ΔΕΝ διεκδικεί ΠΟΤΕ για εσένα και τον ΤΟΠΟ μας…
Η αναμονή Τελείωσε ..ήρθε η σειρά μας λέει το χαρτάκι…
ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΕΡΑΚΗΣ
