Περιπλανήθηκα στην περιοχή του Αγίου Νικολάου μεταξύ των οδών Καραμανλή και Αναπαύσεως. Έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στην περιοχή αυτή γιατί εκεί υπάρχουν ακόμα στοιχεία του παλιού, νοσταλγικού Αγίου Νικολάου. Ξεχωρίζω έναν παλιό μύλο με πηγάδι, που ακόμα στέκει και μας γυρίζει στα χρόνια που οι κάτοικοι της πόλης αναζητούσαν νερό στα πηγάδια της.
Πολύ κοντά, μπροστά από το κτίριο της ΑΣΤΕΚ, βρίσκεται ένα ακόμα πηγάδι με το μύλο του και ανακαλώ τα όσα έγραψε στο Ημερολόγιό του, διερχόμενος από το σημείο ο Emil Destelle, ο Γάλλος διοικητής της Ανατολικής Κρήτης στην κρίσιμη περίοδο πριν την ανακήρυξη της Κρητικής Πολιτείας… στις 30 Ιουνίου του 1897, όταν ο Άγιος Νικόλαος είχε 600 περίπου κατοίκους και 105 μαγαζιά:
«Πηγαίνοντας προς το χωριό (εννοεί τον Άγιο Νικόλαο), περνάμε μπροστά από το παλιό βενετσιάνικο πηγάδι (εννοεί αυτό στη γέφυρα του Ξεροπόταμου), που μάλλον είναι το μοναδικό που δίνει πόσιμο νερό στο χωριό. Πλήθος γυναικών κατευθύνεται προς τα εκεί, και σταματάμε λίγο για να τις δούμε. Μερικές είναι νέες και όμορφες και όλες δείχνουν αρκετά ήπιες. Υπάρχει κάποια διαφορά από τις τουρκικές περιοχές («Ημερολόγιο 1897»).
ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΛΩΝΤΖΑΣ
