Οι φωτιές στη βόρεια Εύβοια θα έχουν τραγικές συνέπειες για τους ρυτινοκαλλιεργητές της περιοχής, για όσους μαζεύουν από τους κορμούς των πεύκων την πολύτιμη ρητίνη, η οποία γίνεται ανάρπαστη λόγω των μοναδικών χρήσεών της και των μειωμένων ποσοτήτων που «βγαίνουν».
- Η φυσική αυτή ουσία έχει τελικό προορισμό τόσο τα απλά καθημερινά προϊόντα (νέφτι και πλαστικά, τεχνητές οδοντοστοιχίες), όσο και τα ακριβά ακρυλικά χρώματα για τα πολυτελή οχήματα αυτοκινητοβιομηχανίας και χρήσεις υψηλής τεχνολογίας. Γι’ αυτό και ο πρόεδρος του Σωματείου Ρητινοκαλλιεργητών της Εύβοιας ανέφερε ότι «όποια στιγμή του χρόνου πούμε ότι διαθέτουμε ρητίνη γίνεται ανάρπαστη».
- Μέχρι πριν κάποια χρόνια, συλλογή ρητίνης έκαναν και κάτοικοι του Κρούστα. Στην περιήγησή μου στο πευκοδάσος του Κρούστα είχα βρεθεί μπροστά σε ένα κουτάκι (ντενεκάκι) που το χρησιμοποιούσαν για να μαζέψουν τη ρητίνη από τα πεύκα.
- Τη διαδικασία μας εξηγεί ο φυσιοδίφης Γιώργος Αφορδακός: «Με ένα σκεπάρνι γδέρνανε ένα κομμάτι περίπου 10 πόντους από το φλοιό του κορμού του πεύκου. Μετά, πάλι με το σκεπάρνι, κάνανε χαρακιές κάθετες προς τον κορμό και σ’ αυτήν την εγκοπή προσαρμόζαμε το χείλος από τα ντενεκάκια. Το πεύκο έβγαζε από τις χαρακιές το ρετσίνι, ένα πυκνόρρευστο, κολλώδες και άχρωμο υγρό που έπεφτε στα ντενεκάκια. Αυτή η εργασία γινόταν συνήθως τους καλοκαιρινούς μήνες που έκανε ζέστη και το ρετσίνι κατέβαινε πιο εύκολα. Το ρετσίνι τότε είχε πολλές χρήσεις και, εκτός από την παραγωγή νεφτιού και βερνικιών, το χρησιμοποίησαν και για να αρωματίζουν κρασί. Διαπιστώθηκε ότι το κρασί αφ’ ενός δεν αλλοιωνόταν εύκολα και αφ’ ετέρου αποκτούσε μια χαρακτηριστική ευχάριστη γεύση. Ένα κομμάτι ξεραμένο ρετσίνι έχουν και όλοι οι λυράρηδες για να τρίβουν τις τρίχες από το δοξάρι της λύρας, λόγω της ικανότητας του να προσθέτει τριβή στην τρίχα και έτσι να αυξάνεται η ποιότητα του ήχου».
- Η ιστορικός Μαρία Σωρού μας ενημέρωσε ότι «το φθινόπωρο του 1898 τη διοίκηση του Τμήματος Λασιθίου ανέλαβαν οι Γάλλοι. Για λόγους προστασίας των δασών, με νόμο αποφάσισαν τον περιορισμό της υλοτομίας και την αποφλοίωση του κορμού των πεύκων».
ΛΕΩΝ.Κ.
