Δεν φανταζόμουνα ποτέ ότι θα έπιανα ξανά στα χέρια μου ένα…κοντύλι, δώρο της Άννας Καρτέρη. Αμέσως ήρθαν στο μυαλό μου τόσες πολλές και καλές νοσταλγικές αναμνήσεις. Το κοντύλι το ανακάλυψε η Άννα στο ξεκαθάρισμα αποθήκης του βιβλιοπωλείου, που για πολλά χρόνια, από τον πατέρα της Ματθαίο, διατηρούσε στον Άγιο Νικόλαο.
- Το κοντύλι, μαζί με την πλάκα, για δεκαετίες αποτελούσαν τα βασικά εργαλεία γραφής και μάθησης στα ελληνικά σχολεία. Αυτά ήταν τα σχολικά εφόδια που είχα στην τσάντα μου, όταν πήγα και εγώ στην Α΄ τάξη του εξατάξιου Δημοτικού Σχολείου Αγίου Νικολάου, με δάσκαλό μου το Μανώλη Βούλγαρη. Το υλικό κατασκευής τους ήταν από σχιστόλιθο που είναι κατάλληλο για γραφή.
- Σήμερα, η χρήση της πλάκας και του κοντυλιού αποτελούν πια μια γλυκιά ανάμνηση για τη γενιά μου. Μια νοσταλγία που παραμένει ζωντανή και μας φέρνει στο νου αναμνήσεις από σχολικά χρόνια, με άλλους τρόπους διδασκαλίας και με αυστηρούς δασκάλους που τα παιδιά σεβόντουσαν αλλά και… φοβόντουσαν!
Μετά ήρθαν τα… μπικ!
Μιας και αναφερθήκαμε στο κοντύλι και στην πλάκα, ανακαλώ το επόμενο μεγάλο βήμα του τρόπου γραφής μας. Ήταν το περίφημο μπικ (Bic) που ακόμα επιβιώνει. Βεβαίως όταν λέμε μπικ εννοούμε (όλα) τα στυλό… όπως όταν λέμε πετρογκάζ εννοούμε όλες τις φιάλες υγραερίου!
- Το στυλό Bic εφευρέθηκε το 1949 από τον Marcel Bich. Στα δικά μου χέρια, το πρώτο στυλό μπικ θα πρέπει να το πήρα στις τελευταίες τάξεις του Δημοτικού. Μέχρι τότε τα παιδιά, όπως προανέφερα, χρησιμοποιούσαν το κοντύλι με την πλάκα και τα στυλό (πένα) με το μελάνι, το μελανοδοχείο και το στουπόχαρτο! Θυμάμαι την πρώτη φορά που χρησιμοποίησα μπικ, που κοίταζα παράξενα το μικροσκοπικό μπιλάκι στην άκρη του και διερωτόμουν, πώς γινότανε και το μελάνι έστρωνε πόσο τέλεια επάνω στο χαρτί και έγραφε!
ΥΓ.: Από την πλάκα και το κοντύλι, πήγαμε στο μπικ και μετά στην οθόνη, στο πληκτρολόγιο και το ποντίκι!ΛΕΩΝ.Κ.