Δύο φορές το τελευταίο διάστημα επισκέφθηκα τον όμορφο παραλιακό οικισμό Μίλατος.
Την πρώτη φορά ήταν πριν από 10 ημέρες και ακολούθησα την παλιά διαδρομή, από τη διακλάδωση, λίγο πριν το Βραχάσι, μετά τη Λατσίδα. Πρόκειται για δρόμο με αρκετές στροφές αλλά με ωραία θέα.
Τη δεύτερη φορά, θέλοντας να φτάσω γρηγορότερα στον προορισμό μου, ακολούθησα το ΒΟΑΚ και πριν τα Μάλια έστριψα δεξιά. Τί το ήθελα! Ξέχασα ότι, ακολουθώντας τη διαδρομή αυτή, έπρεπε να φτάσω στο Πάνω Σίσι και, ενώ η Μίλατος βρίσκεται σε απόσταση 5 χιλιομέτρων ανατολικά και χρόνου 5 λεπτών, έπρεπε να… κυκλώσω ένα βουνό και να φτάσω στον προορισμό μου μετά από 20-25 λεπτά. Αν δεν μπορούμε να αλλάξουμε την παγιωμένη κατάσταση… πόσο δύσκολο είναι για ένα δρόμο που να παρακάμπτει (γύρω από) το… «εμπόδιο»;
Συνεχίζουμε το αφιέρωμά μας στην όμορφη παραλία Μιλάτου, με δύο ενδιαφέρουσες αναφορές.
Περπατώντας ανατολικά, όχι πολύ μακριά, υπάρχει μία παραλία, η οποία έχει το παράξενο όνομα Άσπα… μία απόμερη παραλία, με βράχια και με άμμο, αν θέλετε να κολυμπήσετε κάπως ερημικά, μακριά από την πολυκοσμία.
Συνεχίζοντας το περπάτημά μας ακόμα πιο ανατολικά, προς την εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου, θα παρατηρήσετε δίπλα στη θάλασσα –εκτός από τις πολλές ενδείξεις για κρινάκια της θάλασσας– πολλούς μικρούς φυσικούς λάκκους, που μέσα τους κάτι… ασπρίζει! Είναι το φυσικό αλάτι της θάλασσας. Δεν είναι τυχαία η ονομασία της περιοχής «Τα καλά λακκούδια» (Σύλλα Δατσέρη). Η ακτογραμμή εδώ είναι διαμορφωμένη έτσι που το κύμα φέρνει το νερό της θάλασσας μέχρις αυτούς τους φυσικούς λάκκους. Στο επόμενο στάδιο τη δουλειά αναλαμβάνει να κάνει η δύναμη του ήλιου, που θα εξατμίσει το νερό και θα παραμείνει μόνο το αλάτι της θάλασσας.
Οι ντόπιοι μας είπαν ότι τα παλαιά χρόνια, αλλά ακόμα και τώρα, αρκετοί κάτοικοι της περιοχής μάζευαν το αλάτι που χρειάζονταν, από την παραλία της Μιλάτου. Κάποιοι έβγαζαν και μεροκάματο, εμπορευόμενοι το αλάτι που μάζευαν. Το δοκίμασα και σίγουρα η γεύση του είναι πολύ πιο έντονη από το βιομηχανικό αλάτι, καθώς για αρκετή ώρα ένιωθα την αλμύρα στα χείλη μου.
ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΛΩΝΤΖΑΣ
