Προ ημερών επισκέφθηκα τις μεγάλες και καλά διατηρημένες δεξαμενές νερού στο Βρουχά. Παρόμοιες δεξαμενές νερού υπάρχουν σε όλα σχεδόν τα χωριά του ξηρικού και άνυδρου Πάνω Μεραμπέλλου και αποτελούσαν ένα ζωτικής σημασίας κομμάτι της καθημερινής ζωής για αιώνες. Χτισμένες με περίτεχνη δεξιοτεχνία και σοφία, λειτούργησαν ως φυσικοί ταμιευτήρες νερού, εξασφαλίζοντας την ύδρευση σε εποχές ξηρασίας και λειψυδρίας. Σήμερα αποτελούν μνημεία λαϊκής αρχιτεκτονικής και τεχνογνωσίας.
Αυτές τις σκέψεις τις έκανα έχοντας υπ’ όψη μου τη λειψυδρία των τελευταίων δύο ετών και διερωτόμουν αν αυτές οι στέρνες θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν και στις μέρες μας για τις ανάγκες νερού των ανθρώπων. Θεωρώ ότι η αξιοποίησή τους, με σύγχρονες μεθόδους, μπορεί να προσφέρει οικολογικά και οικονομικά οφέλη, ενώ παράλληλα διατηρεί την ιστορική μνήμη και την πολιτιστική κληρονομιά του τόπου μας.
ΛΕΩΝ. ΚΛΩΝΤΖΑΣ
