Προ ημερών αναφερθήκαμε στην ΑΝΑΤΟΛΗ στο ερώτημα «αν υπάρχουν γερμανικά τανκς στη Λίμνη του Αγίου Νικολάου;». Δημοσιεύουμε σήμερα ένα απόσπασμα από την μικρή αυτοβιογραφία του Δημήτρη Σκωληκάρη: «Μνήμη ενός μικρού παιδιού» (2022). Γεννημένος το 1933, ήταν μάρτυρας τότε του γεγονός και περιγράφει τί ακριβώς είδε εκείνη την ημέρα:
«Το Σεπτέμβριο, που θ’ άνοιγαν τα σχολεία, θα πήγαινα στην 3η τάξη. Κάποια μέρα κατέβηκα στην Νεάπολη, και είδα ένα φορτηγάκι σταματημένο στην πλατεία και πάνω στην καρότσα του, ένα Γερμανό με τουφέκι, ένα κύριο με κουστούμι και ένα παιδί, πολύ μεγαλύτερο από μένα.
«Πού πάτε;» Ρώτησα το παιδί, αλλά ο κύριος απάντησε «Στον Άγιο!». Μόλις ξεκίνησε, ανέβηκα και εγώ, αφού δεν μ’ εμπόδισε ο Γερμανός. Πιο κάτω από τις Λίμνες, ο κύριος έβγαλε το σακάκι του, και τότε έπεσαν από την τσέπη του μία δεσμίδα, από κολλαριστά πεντακοσιοχίλιαρα, που τα πήρε ο αέρας και τα σκόρπισε, χωρίς ν’ αντιδράσει, ούτε ο ίδιος, ούτε ο Γερμανός.
Μερικά χιλιόμετρα πριν τον Άγιο, είπε το παιδί σ’ εμένα: «Εδώ θα κατέβω!» και πήδηξε από το φορτηγάκι και τρέχοντας πέρασε στην απέναντι όχθη του ξεροπόταμου, το άτυχο παιδί! Λέω άτυχο, γιατί ο Γερμανός, σήκωσε τ’ όπλο του, το σημάδεψε και το σκότωσε! Το αυτοκίνητο σταμάτησε στον καταυλισμό, στον Ξηρόκαμπο, και τότε ο κύριος μου είπε: «Είμαι διερμηνέας, να προσέχεις!».
Με γοργά βήματα απομακρύνθηκα από τον καταυλισμό, πέρασα το νοσοκομείο, κ’ έφτασα πάνω από το γκρεμό της Λίμνης, όπου ήταν σταματημένα δύο μεγάλα φορτηγά, σκεπασμένα με μουσαμά. Πλησίασα κοντά και είδα να σπρώχνουν, τέσσερις Γερμανοί, το πρώτο φορτηγό και να το γκρεμίζουν στην Λίμνη και αμέσως μετά και το δεύτερο. 50 χρόνια αργότερα, τα βρήκε ο Jacques Cousteau! Μου φάνηκε πολύ περίεργο, αλλά και με συνδυασμό τον θάνατο του παιδιού, φοβήθηκα πολύ, και τρέχοντας πέρασα το πυρινάδικο του Ρούσσου, έφτασα στη γέφυρα και ρώτησα ένα παιδί που ήταν εκεί, να μου πει από πού πάνε στα Έξω Λακώνια.
Το παιδί με συνόδεψε ως το κόμβο, Ιεράπετρας- Κριτσάς- Λακωνίων και μάλιστα μου είπε ότι είχε πάει μία φορά με τον πατέρα του, που τον ήξερε όλος ο κόσμος, με το παρατσούκλι, «Κοκoβιός» γιατί ήταν ο μοναδικός αχθοφόρος στο Λιμάνι του Αγίου Νικολάου. Με το παιδί αυτό ξανασμίξαμε, από τύχη, τον Αύγουστο του 1946, στις παιδικές κατασκηνώσεις, στο Ψυχρό του Οροπεδίου, ακριβώς από κάτω από το Δικταίον Άνδρον».
ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΛΩΝΤΖΑΣ