Πάνω στο μονοπάτι που οδηγεί από την Κριτσά (Περγιολίκια) στο φαράγγι της Κριτσάς, στο τελευταίο σπίτι πριν «πιάσουμε» το κατηφορικό μονοπάτι, σώζεται ακόμα μία παραστιά (παραθιά) (παρά+εστία). Ήταν μία απλή κατασκευή επάνω στην οποία μαγείρευαν αυτοί που κάποτε έμεναν σ’ αυτό το εγκαταλειμμένο σπίτι.
▪ «Δεν κάνει η παρασθιά ντου άθο»
(παροιμία για εκείνους που αλλάζουν διαρκώς τόπο διαμονής).
▪ «Ήλεγα πως αγάπησες άλλη που να’ χει κάλλη,
μ’ αγάπησες την παρασθιά που στένω το τσικάλι».
Η παραστιά, αναφέρει ο Παπαδογιάννης, προέρχεται από το παραστάτης (= η εστία που στήνουν το τσικάλι για να μαγειρέψουν) και το ρήμα παρίστημι. Ο όρος, αναφέρει, προήλθε από τις δύο κτιστές, από πέτρα ή από πηλό, παράλληλες βάσεις, στις οποίες στηρίζεται το τσουκάλι και στο ενδιάμεσο των οποίων ανάβουν τη φωτιά.
ΛΕΩΝ.Κ.