ΤΙ συμβαίνει στην κοινωνία μας;
Πόσο πολύ έχουμε εθιστεί στη βία;
Στη βία που οδηγεί συμμορίες μαθητών να επιτίθενται και να τραυματίζουν μια δεκατετράχρονη συμμαθήτριά τους, για χαβαλέ ή επειδή τη ζηλεύουν;
Στη βία που οδηγεί σε κακοποιητικές συμπεριφορές μέσα στην αγκαλιά της ίδιας της οικογένειας;
Πέρα από τις συνήθεις, που ως τώρα γνωρίζαμε, αλλά και τις αναδυόμενες μορφές βίας και εγκληματικότητας με κίνητρα οικονομικά…
—–
ΓΙΑ αυτή την παράλογη βία πριν από χρόνια εγκαλούσαμε την τηλεόραση.
Πού να φανταστούμε την εξέλιξη…
Από τα βιντεοπαιχνίδια αρχικά και στη συνέχεια τα κάθε είδους διαδικτυακά παιχνίδια βίας, που είναι ανεξέλεγκτα και προσιτά ακόμα και στα πιο μικρά παιδιά.
Έως τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που έβγαλαν προς τα έξω και μεγένθυναν τις χειρότερες πλευρές του ανθρώπινου χαρακτήρα…
——
ΕΙΝΑΙ ήδη πολύ αργά;
Οι μηχανισμοί υποστήριξης και αλληλεγγύης που ως τώρα αναπτύσσονταν αυτόματα σε μια κοινωνική ομάδα, δεν επαρκούν πια;
Ούτε η Παιδεία, ούτε οι ψυχολόγοι στα σχολεία, ούτε οι επιμορφώσεις γονιών μπορούν να βοηθήσουν;
Από το ζητούμενο της πρόληψης φτάνουμε στο “panic button” και την καταστολή;
Και τι ακολουθεί;