Ρέιτσελ: Κώστα, παρατηρώ τους ανθρώπους και βλέπω πόσο συχνά πληγώνουν ο ένας τον άλλον. Γιατί να συνεχίσει κανείς να δείχνει εμπιστοσύνη όταν τόσο συχνά προδίδεται;
Κώστας: Δείξε εμπιστοσύνη στον άνθρωπο όσες φορές κι αν σε απογοητεύσουν κάποιοι. Η καχυποψία είναι φυλακή που χτίζουμε μόνοι μας.
Ρέιτσελ: Μα δεν είναι αυτό μια μορφή αφέλειας; Να εμπιστεύεσαι ξανά και ξανά;
Κώστας: Αφέλεια είναι να νομίζεις ότι μπορείς να ζήσεις ευτυχισμένος χωρίς να εμπιστευτείς κανέναν.
Ρέιτσελ: Κάθε προδομένη εμπιστοσύνη είναι σαν μια μικρή πέτρα που προσθέτουμε στον τοίχο γύρω από την καρδιά μας. Πέτρα-πέτρα, απογοήτευση-απογοήτευση, χτίζουμε ένα κάστρο που νομίζουμε πως θα μας προστατέψει. Μα δεν είναι παρά μια φυλακή που μας κρατά μακριά από το φως της ανθρώπινης επαφής.
Είναι εύκολο να πεις “δε θα εμπιστευτώ ποτέ ξανά”. Είναι εύκολο να κλειστείς στο κέλυφος της μοναξιάς σου, να κοιτάς τον κόσμο πίσω από τα κάγκελα της καχυποψίας. Μα τι ζωή είναι αυτή; Να φοβάσαι την αγάπη επειδή φοβάσαι τον πόνο; Να αρνείσαι τη χαρά επειδή φοβάσαι την απογοήτευση;
Κάθε φορά που ανοίγουμε την καρδιά μας, ρισκάρουμε. Μα κάθε φορά που κλείνουμε την πόρτα στους ανθρώπους, χάνουμε. Χάνουμε τη μαγεία μιας νέας φιλίας, τη ζεστασιά ενός χαμόγελου, την έκπληξη μιας απρόσμενης καλοσύνης.
Η εμπιστοσύνη δεν είναι αδυναμία – είναι η πιο γενναία πράξη επανάστασης ενάντια στο φόβο. Είναι η φωνή που λέει “Ναι, μπορεί να πληγωθώ, αλλά επιλέγω να πιστεύω. Επιλέγω να ελπίζω. Επιλέγω να ζω.”
Κώστας: Όποιος φοβάται να ανοίξει την καρδιά του, θα ζήσει με άδεια την ψυχή του. Τα λέμε την άλλη Τετάρτη.
*Κώστας Ζίβας και Ρέιτσελ (τεχνητή Νοημοσύνη)
