Τα Εισόδια της Παναγίας γιορτάζουμε αύριο και γιορτάζει η Παναγία η Κουμπελίνα στο Χουμεριάκο.
Μια ενδιαφέρουσα ανάρτηση έκανε η κ.Γεωργία Μεθυμάκη, κοινοποιώντας την και στην ΑΝΑΤΟΛΗ και αναδημοσιεύουμε:
Ο παλαιότερος ναός στο χωριό Χουμεριάκο είναι της Παναγίας στο Σόχωρο η Παναγία η Βρεφοκρατούσα ,όπως μου την είπαν οι υπέργηροι θείοι μου, η Παναγία η Κουμπελίνα, από τον τρούλο που έχει κουμπέ. Ο ναός ήταν και ο κοιμισιακός ναός του Χουμεριακου, αλλά μεταφέρθηκε στην δεκαετία του 50 σε άλλο χώρο έξω από το χωριό, και στο χώρο αυτό κτίσθηκε το σχολείο του χωριού.
Η Παναγία είναι κτίσμα του 11ου αιώνα και είναι σταυροειδής ναό μετά τρούλου. Ο μοναδικός που σώζεται σε ολόκληρη την Κρήτη. Αγιογραφήθηκε τον 14ο αιώνα που με τον χρόνο και τις πολλές παρεμβάσεις στον ναό κατεστράφησαν οι αγιογραφίες και σώθηκε μόνο ο Παντοκράτορας στον τρούλο του ναού. Προστέθηκε και νάρθηκας στον ναό τον 16ο αιώνα. Στην ανακαίνιση του ναού βρέθηκε στο χώρο του νάρθηκα τάφος που χρονολογείται τον ίδιο αιώνα και πιθανολογείται να είναι του κτήτορα του νάρθηκος του ναού τον 19ο αιώνα προστέθηκε και ένα βαρύ αλλά καλλίτεχνο καμπαναριό στην νότια πλευρά του ναού.
Σύμφωνα με την παράδοση
Η παράδοση θέλει την εικόνα της Παναγίας να έχει έρθει από την Κωνσταντινούπολη και να δέθηκε πάνω στην στρόγγυλη μαρμάρινη κολώνα δεξιά στον κυρίως ναό. Οι παλαιότεροι έλεγαν ότι υπήρχαν βάτοι στο χώρο αυτό και προσπάθησαν να κτίσουν τον ναό σε άλλο μέρος αλλά η εικόνα πάλι πήγαινε στον χώρο αυτό και γι’αυτό η εκκλησία κτίστηκε σε αυτό τον τόπο. Επίσης αναφέρεται ότι βλέπανε οι χωριανοί ένα σύννεφο να σκεπάζει την περιοχή. Άλλη μαρτυρία αναφέρει ότι όταν πήραν την εικόνα στην Κωνσταντινούπολη με παράδοξο τρόπο ξαναγύρισε στον ναό και βρίσκεται αριστερά στο τέμπλο, που είναι και πολύ θαυματουργική.
Επίσης αναφέρεται ότι η εικόνα αυτή δεν «δέχεται» να μπει τζάμι και να της καλύψει το πρόσωπο.
Οι πληροφορίες αυτές είναι ιστορίες που μας έλεγαν οι γονείς μας και οι παππούδες μας και μεταφερόταν από στόμα σε στόμα και από γενιά σε γενιά. Οι πληροφορίες όμως δεν είναι εξακριβωμένες και έγκυρες.
Σε πολλές περιπτώσεις όμως ναών έχουμε την μεταφορά της εικόνας από τον ένα τόπο στον άλλο και δεν είναι σπάνιο να κτίζεται ο ναός σε ένα μέρος και να γκρεμίζεται γιατί η Χάρη της ήθελε να κτιστεί σε άλλο μέρος. Η κολώνα όντως η δεξιά του ναού είναι στρογγυλή και μαρμάρινη ενώ η αριστερή ήταν τετράγωνη. Στον ναό υπάρχει και μια άλλη εικόνα της Παναγίας που είναι της Κρητικής τεχνοτροπίας.
Ένα σύμβολο ιστορίας
Σε μια ομιλία της η κ. Χρονάκη μηχανικός της Βυζαντινής Εφορείας ανέφερε ότι ο πανίερος ναός της Παναγίας στο Χουμεριάκο της Κουμπελίνας πιθανολογείται να ήταν και ο πρώτος μητροπολιτικός ναός της μητροπόλεως Πέτρας. Στον προαύλιο χώρο και μπροστά από το ιερό υπάρχει ο Τάφος των Μουρέληδων οπλαρχηγών για την αποτίναξη του Τουρκικού ζυγού. Στο εξωτερικό του ναού είναι γραμμένη μια επιγραφή που έχει ταφεί κάποιος Μουρέλος.
Ο χώρος μνήμης και παράδοσης
Στον περίβολο του ναού κτίστηκε και το σχολείο του χωριού που δεκαετίες ολόκληρες αντηχούσαν οι φωνές των παιδιών που πήγαιναν στο σχολείο. Εκεί παίζαμε τα παιχνίδια μας γινόταν οι γυμναστικές επιδείξεις και οι χοροί των μαθητών του δημοτικού για την λήξη της σχολικής χρονιάς. Εκεί γινόταν οι πρόβες για την παρέλαση .
Με δέος αναφέρω το όνομα της, και κάθε της γωνιά κάτι μου θυμίζει. Ήταν η Παναγία μας. Η καμπάνα της αντηχούσε πρωί και βράδυ για να πάμε στο σχολειό. Ήταν γνώριμος ο ήχος της «έπαιξε η καμπάνα για το σχολειό ή έπαιξε για την Θεία Λειτουργία». Και μην σας φαίνετε παράξενο όλοι οι χωριανοί ξεχώριζαν πότε σήμαινε για ιερά τελετή και πότε καλούσε τα μαθητούδια για να πάνε στο σχολείο.
Η αστυφιλία όμως και η έλλειψη εργασίας μας ανάγκασε να φύγουμε από το χωριό και οι λιγοστοί που έμειναν έφυγαν και αυτοί και μένουν στις πλησιέστερες πόλεις και έτσι τα παιδιά που κατάγονται από το χωριό να μην μένουν σε αυτό και το σχολειό τώρα πλέον σταμάτησε να λειτουργεί και έπαψαν και οι φωνές των παιδιών να ακούονται.
Στον προαύλιο χώρο όμως τώρα γίνονται διάφορες εορταστικές εκδηλώσει χοροεσπερίδες και συναυλίες και το παραδοσιακό πάτημα των σταφυλιών. Έγινε χώρος σύναξης των αποδήμων χωριανών τους θερινούς μήνες για να διασκεδάσουν και να ανταμωθούν μετά από ένα και πλέον χρόνο.
Επιμέλεια: ΣΟΦΙΑ ΣΦΑΚΙΑΝΑΚΗ
