Από μερικούς υποστηρίζεται ότι η νόσος του Aids αποτελεί θεία τιμωρία. Όμως, αυτό δεν ανταποκρίνεται στη διδασκαλία της Εκκλησίας γιατί η οργή είναι ανθρώπινο μόνο πάθος, ενώ ο Θεός είναι απαθής και δεν οργίζεται. Οι οποιεσδήποτε γραφικές ρήσεις σχετικά με την οργή, όπως του Αποστόλου Παύλου «δι’ ἃ ἔρχεται ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τῆς ἀπειθείας» (Κλ. 3,6) είναι περισσότερο ανθρωποπαθείς εκφράσεις για να γίνουν κατανοητά τα όσα λέγονται ως συνέπειες των δικών μας επιλογών. Ο Μέγας Βασίλειος ερμηνεύοντας το χωρίο αυτό λέγει «τέκνον δε οργης εστί τις καθ’ ο άξιον εαυτόν πεποίηκεν της οργής». Ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός παρατηρεί «οργήν δε και θυμόν την προς κακίαν απέχθειαν τε και αποστροφήν, και γαρ ημεις τα ενάντια της γνωμης μισουντες οργιζόμεθα»………
Ο έρωτας είναι κάτι βαθύτερο και ουσιαστικότερο και δεν αποχωρίζεται από τις βασικές λειτουργίες της όλης ζωής του ανθρώπου. Ο άνθρωπος ως δημιούργημα Θεού – που είναι η αγάπη- έχει έμφυτο το ερωτικό αγαπητικό στοιχείο ως ενωτική και συγκρατική δύναμη. Όταν διασπάται η ψυχή από το σώμα και επιδιώκεται μόνο η ικανοποίηση του σώματος ανεξάρτητα από τη ψυχή, τότε, κατά τη διδασκαλία της Εκκλησίας διασπάται η προσωπικότητα του ανθρώπου. Και εφόσον η ψυχή μένει ανικανοποίητη ο άνθρωπος χάνει τη ψυχοσωματική αρμονία. …………
Υπάρχει ακόμα ένα ζήτημα, που σχετίζεται με την ασθένεια του Aids. Είναι το ζήτημα της αντιμετώπισης των ασθενών που πάσχουν από αυτή την ασθένεια. Ο καθηγητής της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών Θανάσης Παπαχρήστου είχε χαρακτηρίσει το φόβο και την υστερία των ανθρώπων για τους ασθενείς του Aids ως «ιό του ρατσισμού και του φασισμού». Έγραφε χαρακτηριστικά ότι ο ιός του Aids «φέρνει μαζί του έναν άλλο ιό, απείρως πιο επικίνδυνο: τον ιό της αδιαφορίας και του ρατσισμού». Και τονίζει ότι «τελικά δε φαίνεται να υπάρχει αμφιβολία πως ο ιός του Aids μπορεί να αποδειχθεί πιο επικίνδυνος για την ελευθερία του ανθρώπου και την αξιοπρέπειά του, παρά για την υγεία του».
Μια κοινωνία που στηρίζεται στον ατομισμό και τη φιλαυτία, στον αμοραλισμό και την αδιαφορία είναι επόμενο ν’ αντιμετωπίζει έτσι τους πάσχοντες από τη συγκεκριμένη ασθένεια. Δεν υπάρχει φιλοθεΪα, ούτε φιλανθρωπία. Απαιτείται επομένως θυσία και αγάπη, υπέρβαση του ατομικισμού.
Στην περίφημη Βασιλειάδα ο ίδιος ο Μέγας Βασίλειος επιμελείτο τους λεπρούς. Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος αναφέρει αυτό το γεγονός: «Δια τούτο ουδέ τοις χείλεσιν απηξίου τιμάν την νόσον, ευγενής και των ευ γεγονότων και την δόξαν υπέρλαμπρος, αλλ’ ως αδελφός ησπάζετο». Μπορούμε να σκεφτούμε αυτή τη σκηνή, δηλ. το Μέγα Βασίλειο όχι μόνο να περιποιείται μόνος του τους λεπρούς, αλλά ν’ ασπάζεται και τις πληγές τους , μάλιστα σε μια εποχή που η λέπρα ήταν αθεράπευτη και κολλητική; Ποιος απ’ αυτούς που διαθέτουν σήμερα μεγάλες και σοφές κεφαλές και επιδιώκουν να έχουν γνώμη για όλα τα ζητήματα θα έφτανε στο σημείο να περιποιείται ο ίδιος τους αρρώστους από Aids και μάλιστα να ασπάζεται τις πληγές δείχνοντας το ιδιαίτερο ενδιαφέρον γι’ αυτούς; Γιατί αυτό που κυρίως έχουν ανάγκη όσοι πάσχουν από αυτή την ασθένεια είναι η ΑΓΑΠΗ και η ΣΤΟΡΓΗ.
ΠΗΓΗ:
ΚΡΙΚΩΝΗΣ, Χ. (2001). ΠΑΤΕΡΙΚΑ ΜΕΛΕΤΗΜΑΤΑ (Τομ. 2). ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: UNIVERSITY STUDIO PRESS
Ιωάννα Κρητσωτάκη – Δρακωνάκη, θεολόγος, πιστοποιημένη εκπαιδευτικός στη «Διαπολιτισμική και Συμπεριληπτική Εκπαίδευση» από το Πανεπιστήμιο Αιγαίου και στη “Διοίκηση και Οργάνωση Εκπαιδευτικών μονάδων” Περατωθεισες μεταπτυχιακές σπουδές στο ΕΚΠΑ με ειδίκευση στη «Σχολική Θρησκευτική Αγωγή»
