Διάβασα μια μελέτη για τις αλυκές στην Ανάβυσσο. Βρίσκονται στη νοτιοανατολική Αττική και αποτελούσαν έναν σημαντικό χώρο εξόρυξης αλατιού κατά το παρελθόν. Διαβάζοντας τη μελέτη σκεφτόμουν παράλληλα και τις αλυκές της Ελούντας.
Με την πάροδο του χρόνου η παραγωγή αλατιού στην Ανάβυσσο σταμάτησε (το 1969), αλλά –όπως και οι αλυκές της Ελούντας– ο χώρος διατηρεί ακόμα το φυσικό του χαρακτήρα. Σήμερα, οι αλυκές Αναβύσσου έχουν μετατραπεί σε έναν σημαντικό υγρότοπο. Δυστυχώς στις μέρες μας αντιμετωπίζουν κινδύνους από ανθρώπινες παρεμβάσεις και την έλλειψη αποτελεσματικής προστασίας, γεγονός που απαιτεί άμεση προσοχή για τη διατήρηση του οικοσυστήματος.
Οι αλυκές της Ελούντας παρήγαγαν αλάτι εξαιρετικής ποιότητας μέχρι το 1972. Στις δεξαμενές, χωρισμένες με τοίχους μέσα στη ρηχή θάλασσα -που Ελουντιανοί ονόμαζαν τηγάνια- το νερό εγκλωβιζόταν το χειμώνα ως τον Απρίλιο. Στη συνέχεια, το νερό εξατμιζόταν όλο το καλοκαίρι και το Σεπτέμβριο ξεκινούσε η συγκομιδή του αλατιού, που αποθήκευαν σε μεγάλες αποθήκες, τις λεγόμενες χιόνες.
Τις αλυκές κατασκεύασαν οι Ενετοί τον 13ο αι. με σκοπό την παρασκευή αλατιού, το οποίο εξήγαγαν στην Ευρώπη και τους απέφερε μεγάλο κέρδος. Το 1583 υπήρχαν στην Ελούντα 42 αλυκές, από τις οποίες οι 13 βρισκόταν στη θέση της σημερινής πλατείας και μπαζώθηκαν οριστικά το 1972. Μετά την κατάκτηση της Κρήτης από τους Οθωμανούς το 1669, οι αλυκές κάλυψαν τις ανάγκες των Τούρκων. Μετά την απελευθέρωση της Κρήτης, το αλάτι της Ελούντας υπαγόταν στο ελληνικό κρατικό μονοπώλιο. Το 1960 παρήγαγαν 1200 τόνους αλάτι. Ο χώρος των συνολικά 60 στρεμμάτων ανήκει σήμερα στην Κτηματική Εταιρεία του Δημοσίου. Λόγω της γειτνίασής του με τον αρχαίο Ολούντα, ο χώρος θεωρείται αρχαιολογικός.
ΛΕΩΝ.Κ.
