Την παραμονή των Χριστουγέννων, 24 τρέχοντος έφυγε από τη ζωή η αγαπημένη όλων μας Άννα Αντωνίου Ρουσάκη, που τον τελευταίο καιρό δοκιμαζόταν από σοβαρά προβλήματα υγείας.
Η εξόδιος ακολουθία έγινε στον καθεδρικό Ναό της Αγίας Τριάδος Φουρνής, τόπο γέννησης της εκλιπούσης.
Πιστή στο Χριστό και το λόγο του Ευαγγελίου, η Άννα θα ήταν πανευτυχής για την ημέρα που ο Κύριος διάλεξε να την καλέσει κοντά του.
Με τα λιγοστά λόγια που ακολουθούν θέλω θερμά να την κατευοδώσουμε όλοι στο μακρινό ταξίδι που ξεκινά για το “βασίλειο της σιωπής”. Εκεί, ο αγαπημένος της καρδιάς της Αντώνιος Ρουσάκης, ο δικός μας Αντώνης – που έφυγε λίγους μόνο μήνες πριν από κείνη – θα την υποδεχθεί με τον ξεχωριστό, δικό του τρόπο, καλωσορίζοντάς την στον κόσμο της αιωνιότητας. Ο Αντώνης ήταν πάντα ακριβής στα ραντεβού του και θα την περιμένει με όλη την αγάπη, την πίστη και την αφοσίωση, που η Άννα του έδωσε στα 60 και πλέον χρόνια της κοινής τους ζωής.
Θα την υποδεχθούν επίσης οι γονείς της, Νικόλαος και Καλλιρρόη, ο μεγαλύτερος αδελφός της Γιώργος, ο Καστελλιανός παππούς της, παπά-Γιώργης Δρακωνάκης (ο ιστορικός Ιερέας Καστελλίου παπά-Γκιλγκίρης), ο πρωτοξάδελφός της, δεσπότης μας Άνθιμος, πολλοί συγγενείς, φίλοι και συντοπίτες, που κοσμούν με τις μνήμες τους την ιστορία του ευρύτερου χώρου της Φουρνής.
Την ύστατη ώρα της επίγειας παρουσίας της μαζί μας, όλοι βεβαιώνουμε πως η Άννα δεν έφυγε. Οι άνθρωποι της καρδιάς μας δεν φεύγουν ποτέ από τη ζωή και τη σκέψη μας. Θα τη σκεφτόμαστε πάντα και θα ανακαλούμε στη μνήμη μας ό,τι καλό μας είχε κάμει και ακόμη ό,τι καλύτερο μας είχε πει. Ό,τι ζήσαμε μαζί και μας έκαμε να χαρούμε ή να λυπηθούμε, ό,τι μας έκαμε να ελπίσουμε και να παρηγορηθούμε. Και μετά απ΄ όλα αυτά θα τη βλέπουμε ζωντανή μπροστά μας, έτσι ώστε η γνώση του θανάτου θα παραμείνει κάτι το αφηρημένο και μακρινό.
Θα θυμόμαστε όλοι πάντα το μικρόσωμο μελαχρινό κοριτσάκι μ’ εκείνο το πανέξυπνο, διεισδυτικό βλέμμα, το όμορφο πρόσωπο και το λυγερό κορμί, που ακολουθούσε συχνά τη μητέρα της Καλλιρρόη, δασκάλα, στα σχολεία που δίδασκε.
Θα θυμόμαστε, επίσης, αργότερα, το ίδιο ζηλευτό πλάσμα να διατρέχει – όπως όλα τα παιδιά της ευρύτερης περιοχής της Φουρνής – την απόσταση για τον πηγαιμό μας στη Νεάπολη και τη φοίτησή μας στο εκεί Γυμνάσιο.
Με την Άννα, είχα την τύχη να συνδιδαχθώ τα προγράμματα της εξάχρονης Β/βάθμιας Εκπ/σης, στην ίδια τάξη και την ίδια αίθουσα διδασκαλίας, με τους ίδιους καθηγητές. Διακρινόταν πάντα για τις μαθητικές της επιδόσεις, αλλά και για την ευγένεια και τη σεμνότητά της.
Είναι, έτσι, η νεανική-εφηβική ταυτότητά μας που προσδιορίζει «μεγαλόφωνα», τη γενική εικόνα του καθένα μας, γιατί σύμφωνα με μια φράση του Εξυπερύ, που εδώ και χρόνια κατοικεί μέσα μου «κατάγομαι από τα παιδικά μου χρόνια…» έχοντας ζωντανές εικόνες απ΄ αυτά.
Πολύ αργότερα ο γάμος των παιδιών μας (Μανόλη και Ισμήνης) μας έφερε πολύ κοντά. Δεν μιλάμε πλέον για φιλικές θύμησες αλλά για δυνατά οικογενειακά βιώματα γεμάτα αγάπη, ευγένεια, απλότητα, και αλήθεια. Θα διατηρώ πάντα στη μνήμη και στην ψυχή μου τις αμέτρητες φορές που το σπιτικό τους στο Χαλάνδρι μας δέχτηκε με αξέχαστα κυριακάτικα γεύματα, με υπέροχες γεύσεις, συζητήσεις, αναζητήσεις, γεμάτες από Κρητική παράδοση και πολιτισμό.
Η Άννα πάντα δραστήρια και ζωντανή με την αγάπη της για τον άνθρωπο, για την οικογένεια, για τη φιλία, για τη συμπόνια, για το σεβασμό στον «άλλο», για την απώλεια και για το πένθος – δικό της ή ξένο – πάντα παρούσα και δραστήρια για τις αξίες της ζωής.
Η πίστη στο Θεό και το λόγο του Ευαγγελίου, η αρετή σε κάθε βήμα της ζωής της, η εντιμότητα, η ειλικρίνεια, η πρόοδος στην οικογένεια, αλλά και την κοινωνία, υπήρξαν οι φάροι που τη φώτιζαν στην ανατροφή και τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών της.
Η Άννα μια πιστή και αφοσιωμένη σύζυγος υπήρξε επίσης και μια μητέρα που λάτρευε τα παιδιά και τα εγγόνια της. Κάθε επικοινωνία μαζί τους ήταν γεμάτη από μια πραγματικά θυσιαστική αγάπη γι’ αυτά.
Δεν έχω γνωρίσει άνθρωπο τόσο προσγειωμένο, τόσο λαϊκό και συγχρόνως αρχοντικό, τόσο καθημερινό και ταυτόχρονα προικισμένο με μια βαθιά αντίληψη για τις αξίες του ανθρώπου και της ζωής.
Η δική μας Άννα υπήρξε πάντα μια ταπεινή δύναμη που έφυγε σεμνά και αθόρυβα προκαλώντας σε όλους μιαν απέραντη θλίψη. Έφυγε αθόρυβα, όπως αθόρυβη ήταν και η ίδια στη ζωή της.
Η ταπεινοφροσύνη που ανέδυε σε κάθε στιγμή της ζωής της θα αποτελεί ένα ζωντανό παράδειγμα για όσους την γνώρισαν από κοντά.
Και τώρα που πορεύεται σε χώρα μακρινή και «αρυτίδωτη», θα συλλυπηθώ από καρδιάς τα παιδιά της Μανόλη και Κάλλια, τα εγγόνια της: Αντώνη, Γιάννη, Μελίνα, Άννα και Έλλη, τον αδελφό της Σπύρο, τα ξαδέλφια της, τους λοιπούς συγγενείς και θα της ευχηθώ τον παράδεισο που απολαμβάνουν οι ψυχές των δικαίων.
Γιώργος Γ. Μαυροειδής
