Επικήδειος προσλαλιά στον εκδημήσαντα ιερέα Γεώργιον Μπροκάκη του Πρωτοπρεσβυτέρου του Οικουμενικού Θρόνου Ευαγγέλου Παχυγιαννάκη:
Σεβασμιώτατε πάτερ και δέσποτα, σεβαστοί πατέρες, και αγαπητοί μου αδελφοί!
Την ώρα αυτή που σήμανε η καμπάνα του ναού της Ενορίας του Αγίου Γεωργίου Κριτσάς πενθηφόρα, μας κάλεσε για να προπέμψομε στην αληθινή μας πατρίδα εκείνον που επί 49 συναπτά έτη την χτυπούσε πότε χαρμόσυνα, πότε πένθιμα για να μαζέψει τα πνευματικά του παιδιά, σε εσπερινούς, σε όρθρους και πανηγύρια, σε πένθιμες περιπτώσεις ή χαρούμενες γιορτές, για τους μοιράσει τα δώρα της ιερωσύνης του.
Όπως πάντα, ο ταπεινός και ευπροσήγορος ιερέας Γεώργιος. Στους πονεμένους τη χαρά, στους πληγωμένους τη χάρη, στους αποσταμένους την ελπίδα, σε όλους τον ανασασμό της θείας χαρμολύπης. Κι είναι ο ίδιος αυτός, που μας καλεί και σήμερα προκειμένου εμείς οι περιλειπόμενοι αδελφοί και πατέρες, προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου πατρός και αρχιεπισκόπου ημών κυρίου Γερασίμου, να προσευχηθούμε γι’ αυτόν, για την ανάπαυσή του εκ των καμάτων, των πληγών και των οδυνών του παρόντος βίου, συνοδεύοντας το σκήνωμά του σ’ αυτό το αιώνιο ταξίδι «ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος οὐ λύπη οὐ στεναγμός, ἀλλά ζωή ατελεύτητος».
Αλλ’ επειδή την ώρα αυτή οι ομιλίες που γίνονται δεν έχουν χαρακτήρα εγκωμιαστικόν για τον κοιμηθέντα, όπως συνήθως γίνεται, αλλά διδακτικόν και παραμυθητικόν, επιτρέψατέ μου να επισημάνω μετά πολλού σεβασμού στην αγάπη σας δύο πράγματα:
α) Ο πόνος, οι θλίψεις και τα βάσανα όσο και αν μας είναι ανεπιθύμητα, είναι σύμφυτα με τη εδώ ζωή μας. Με κλάμα την χαιρετούμε και με δάκρυα την αποχωριζόμαστε, από τότε που εισήλθε στη ζωή μας η αμαρτία με αποκορύφωμα τον θάνατο, που επέτρεψεν ο Θεός «ἵνα μή τό κακόν ἀθάνατον γένοιται». Και θα ήταν εντελώς εξωπραγματικό να ζητάμε να μην μας συντυχαίνουν στη δική μας ζωή τέτοια πικρά γεγονότα. Όμως η πίστη μας με το αψευδές στόμα του Κυρίου μας προειδοποιεί: «εν τῷ κόσμῳ θλίψιν έξετε κι όποιος θέλει να είναι κοντά μου, πρέπει να σηκώσει τον σταυρό του και να με ακολουθήσει». Γιατί; γιατί Αυτός τον σήκωσε πρώτος και πόνεσε και λυπήθηκε και σταυρώθηκε και πέθανε κι έτσι παραχωρεί και σ’ εμάς τον πόνο, τις δοκιμασίες και τις θλίψεις, γιατί αυτό είναι το εργαστήρι μέσα στο οποίο ο Θεός κατεργάζεται την τελειοποίηση και τον εξαγνισμό μας.
Αν το ψωμί που μπαίνει στον φούρνο είχε φωνή θα διαμαρτυρότανε και θα ’λεγε πως δεν αντέχει τη φωτιά. Όμως αυτή η οδύνη του ψησίματος είναι που κάνει το ψωμί βρώσιμο και νόστιμο. Κατ’ ανάλογο τρόπο στο καμίνι του πόνου γίνεται ο άνθρωπος άρτος γλυκύς προσφορά δεχτή τῷ Κυρίῳ. Αποχτά ωριμότητα, ταπείνωση, και μαθαίνει να συμπάσχει στον πόνο του συνανθρώπου του, όπως και αυτοί που τον αγαπάνε, οι δικοί του άνθρωποι που συμπάσχουν και υποφέρουν κι αυτοί μαζί του, ταπεινώνονται και αποχτούνε πείρα της φιλανθρωπίας και του ελέους του Θεού.
Το β΄ που επισημαίνομε στην αγάπη σας είναι ότι ο προκείμενος νεκρός είναι ιερέας. Και όσοι έχομε αξιωθεί να φέρομε το «μέγα της ιερωσύνης αξίωμα» κατά τον ιερόν Χρυσόστομο, αυτό το μέγα αξίωμα συνεπάγεται και μεγάλη ευθύνη, γιατί η ιερωσύνη είναι πρωτίστως Σταυρός. Και ο πατέρας Γεώργιος είχε αυτή τη συναίσθηση της σταυρικής του ευθύνης ως ιερέας. Ήταν, όπως είπε κάποτε ο αείμνηστος Μητροπολίτης κυρός Δημήτριος, του οποίου εχρημάτισε διάκονος, «ευλαβής υιός ευλαβεστάτου πατρός». Διότι ο πατέρας Γεώργιος ανατράφηκε με την ευσέβειαν του πατέρα του στο στασίδι, ο οποίος του κληροδότησε και το χάρισμα της καλλιφωνίας αλλά και της ευσέβειας. Το πέρασμά του, ως διακόνου, πλάι στον αείμνηστο Δημήτριο, άφησε μνήμη καλλίφωνου, συνετού και υπάκουου, κληρικού από ό,τι ενθυμούμεθα, σε όλα τα κελεύσματα της διακονίας του Επισκόπου. Και αργότερα, ως ιερέας, η πορεία του ήταν μια πορεία αγάπης, φιλότιμου και προσφοράς στο μέτρον του εφικτού, αθόρυβη και αψεγάδιαστη.
Σήμερα, όλοι εμείς που τον γνωρίσαμε, με την ευχή και την ευλογία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας προπέμπομε τον αγαπημένο μας ἐν Χριστῷ αδελφόν, με ακεραίαν την σφραγίδα της κατά τάξιν ιερωσύνης, που ακολουθεί τον ιερέα και μετά θάνατον, ευχόμενοι στον Κύριο και Θεό μας‧ «όπως ανέδειξε εδώ στη γη ιερέα Του τον μακαριστό αδελφό μας Γεώργιον, έτσι να τον αναδείξει και ιερέα του ουρανίου Του θυσιαστηρίου». Ἀμήν, γένοιτο!
