Αυτό το κτίριο έχει ξεχωριστή αξία για μένα γιατί μου θυμίζει τα πρώτα χρόνια της ζωής μου. Αναφέρομαι στο κτίριο της Πλατείας, στην αρχή της οδού Δασκαλογιάννη, που οδηγεί στο Γυμνάσιο.
Στον 1οόροφο στεγαζόταν το οδοντιατρείο του Κωνσταντίνου Τζανόπουλου. Αυτό σήμαινε… πόνος! Η επίσκεψη στον οδοντίατρο είχε πολύ πόνο τότε. Θυμάμαι τον πόνο από τις απονευρώσεις των δοντιών, που οι αλλαγές διαρκούσαν ακόμα και μήνα, όταν στις μέρες μας είναι υπόθεση ολίγων ημερών. Σήμερα η οδοντιατρική επιστήμη και τα μηχανήματα έχουν εξελιχθεί αρκετά και οι επεμβάσεις στα δόντια έχουν λιγότερη ταλαιπωρία.
Τί άλλο ενδιαφέρον έχει το κτίριο; Στην πρόσοψη της Πλατείας υπάρχει η ονομασία της Πλατείας, Πλατεία Ελευθερίου Βενιζέλου, ίσως η μοναδική παλιά ταμπελίτσα της πόλης που έχει απομείνει.
Τέλος, το κτίριο αυτό το θεωρώ ξεχωριστό γιατί δίπλα στην είσοδο, επί της οδού Δασκαλογιάννη, υπάρχει ακόμα το ποδόμακτρο ή ξελασπρώστρα ή ξύστρα. Τα παλιά τα χρόνια οι δρόμοι πολλών πόλεων και σχεδόν όλων των χωριών ήταν χωμάτινοι και τα παπούτσια λάσπωναν. Τί έκαναν οι άνθρωποι για να βγάλουν τις πολλές λάσπες που κολλούσαν στα παπούτσια τους; Έφτιαχναν μια σιδερένια ορθογώνια λάμα (σίδερο), την βίδωναν στο έδαφος έξω από την κύρια είσοδο του σπιτιού τους και επάνω της έξυναν το κάτω μέρος των παπουτσιών που είχαν τις λάσπες. Αυτές ήταν οι ξελασπρώστρες. Μετά ήρθαν η άσφαλτος και τα πεζοδρόμια και πλέον σπάνια τα παπούτσια μας θα γεμίσουν με λάσπη από χωματόδρομους.
Η λέξη ποδόμακτρο προέρχεται από το πόδι και το μάκτρον. Μάκτρον σημαίνει ο,τιδήποτε χρησιμοποιούμε για να σκουπιστούμε. Όπως μας ενημέρωσε η Κριτσώτισσα Σοφία Πελεκάνου «αυτήν την λάμα την είχαν κυρίως τα καλά σπίτια της Κριτσάς, τα αρχοντόσπιτα».
ΛΕΩΝ. ΚΛ.
