Με αφορμή την συμμετοχή της σε ταινία που γυρίστηκε στα Χανιά η συντοπίτισσα ηθοποιός Κωνσταντίνα Ματουάλι Κουτουλάκη βρέθηκε στον Άγιο Νικόλαο, μιλώντας στην ΑΝΑΤΟΛΗ για την ταινία, το θέατρο και τη σχέση της με την Πόλη μας.
Η Αγιονικολιώτισσα ηθοποιός ζει και εργάζεται στην Αθήνα, είναι παντρεμένη και έχει μια κόρη.
«Η τέχνη είναι ο μεγεθυντικός φακός της κοινωνίας» λέει η Κωνσταντίνα Ματουάλι, ανοίγοντας τη συζήτηση.
Α. Πώς προέκυψε το δεύτερο όνομα;
Κ. Το Ματουάλι είναι το πνευματικό μου -καλλιτεχνικό όνομα. Το έχω επιλέξει και στον χώρο με γνωρίζουν πλέον με αυτό. Ωστόσο εδώ παραμένω πάντα η Κωνσταντίνα.
Α. Μίλησε μου για τον Άγιο Νικόλαο, ποια είναι η σχέση σου με τον τόπο που μεγάλωσες
Κ. Ο Άγιος Νικόλαος, είναι η πόλη που γεννήθηκα και. Μεγάλωσα. Εδώ ζουν οι γονείς μου και οι φίλοι μου, εξού και επιστρέφω για να τους βλέπω. Έφυγα για σπουδές στα 19. Εδώ έγιναν τα πρώτα μου θεατρικά βήματα με τον Γιάννη Ξανθογεώργη, σκηνοθέτη στο έργο «Τύμπανο τρομπέτα και κόκκινα κουφέτα» μια παράσταση που είχαμε ανεβάσει στο Λύκειο. Αυτή ήταν η στιγμή που μπήκε το μικρόβιο του θεάτρου μέσα μου.
Α. Από ότι γνωρίζω οι πρώτες σου σπουδές έγιναν στη Νομική.
Κ. Ναι σπούδασα Νομική ωστόσο αποφάσισα ότι πρέπει να ακολουθήσω αυτό που αγαπώ, η ψυχή μου ήθελε το Θέατρο. Ομολογώ πως δεν ήταν εύκολη η μετάβαση, χρειάστηκαν κάποια χρόνια ώστε να καταφέρω να ακολουθήσω τον δρόμο της υποκριτικής. Τελείωσα την δραματική σχολή του «Εμπρός» το 2010. Η πρώτη μου δουλειά στο θέατρο ως επαγγελματίας ήταν με τον Ακίνδυνο Γκίκα στον «Ουρανό πάνω από την πόλη». Έκτοτε δουλεύω στο θέατρο, στο σινεμά και την τηλεόραση.
Α. Βρίσκεσαι στην Κρήτη με αφορμή τα γυρίσματα μιας ταινίας μικρού μήκους στην οποία πρωταγωνιστείς
Κ. Με κάλεσε στα Χανιά η νεαρή σκηνοθέτιδα Μαρίλια Γαλανάκη. Το casting έκανε ο Κυριάκος Κουρουτσαβούρης. Η ταινία μιλάει για την δύσκολη σχέση μάνας- κόρης σε μια στιγμή πρόκλησης, καθώς η μάνα ανακαλύπτει πως βρίσκεται στο τελικό στάδιο του καρκίνου. Ήταν μια πολύ όμορφη συνεργασία και όλοι οι εμπλεκόμενοι έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό. Τα Χανιά είναι μια όμορφη πόλη, έτοιμο σκηνικό για κάθε δημιουργό.
Α. Πώς ένιωσες υποδυόμενη αυτό το ρόλο, ήταν δύσκολος;
Κ. Δεν υπάρχουν εύκολοι και δύσκολοι ρόλοι. Κάθε ρόλος χρειάζεται την ανάσα σου, την σκέψη σου, το σώμα σου. Κάθε ρόλος είναι ένας κόσμος, που ο ηθοποιός οφείλει να ανακαλύψει. Ο συγκεκριμένος απαιτούσε από μένα μια βαθειά αναβύθιση σε πολύ δύσκολα μονοπάτια. Δε σου κρύβω ότι ένιωσα θαυμασμό για τις μαχήτριες του καρκίνου. Όλοι έχουμε στο οικείο μας περιβάλλον ανθρώπους που πάσχουν ή έχουν ταλαιπωρηθεί από αυτήν την ασθένεια ή χειρότερα έχουν φύγει εξ αιτίας της.
Α. Θα δούμε την ταινία στα Φεστιβάλ;
Κ. Ξέρω ότι θα ακολουθήσει το δρόμο της στα φεστιβάλ της χώρας μας και στο εξωτερικό. Αυτό γνωρίζω για την ώρα. Είναι μια πολύ καλή δουλειά γυρισμένη με επαγγελματικούς όρους. Θέλω να πω ότι εμείς οι ηθοποιοί είμαστε τα εργαλεία για τους κινηματογραφιστές για να πραγματώσουν το όνειρο τους. Δεν γνωρίζω την πορεία που θα έχει αυτή η ταινία, όπως δεν ήξερα και την πορεία της προηγούμενης. Ήξερα ότι η Πορφυρή Λεμονιά (σκηνοθέτης Δημήτρης Αντζιους) θα πάει παντού. Ελπίζω και αυτή η ταινία να ταξιδέψει να τη δει ο κόσμος. Το σινεμά είναι η τέχνη του σκηνοθέτη. Ο ηθοποιός δεν έχει τον έλεγχο όπως στο θέατρο. Πάνω στο σανίδι μπορεί να δώσει ένταση ή όχι, αναλόγως την στιγμή και τον παρτενέρ. Στο σινεμά το τιμόνι το έχει ο σκηνοθέτης ως το τέλος. Και στο θέατρο βέβαια υπάρχει η δύναμη του σκηνοθέτη, ο ηθοποιός όμως κάθε βράδυ παλεύει με το φρέσκο, το αληθινό. Το εδώ και τώρα.
Α. Το θέατρο αποτελεί κομβικό σημείο στην καριέρα σου. Μίλησέ μου για τις παραστάσεις που συμμετείχες
Κ. Με τον Ακίνδυνο, εκτός από τον «Ουρανό» κάναμε την «Κούκλα που είχε δύο μαμάδες». Μετά ήρθε ο «Καπετάν Μιχάλης» στο θέατρο Άλφα στην Αθήνα. Ταξιδέψαμε στο εξωτερικό και στην Κρήτη το 2017. Ο Βασίλης Βασιλάκης, ο σκηνοθέτης μας, αυτό το διάστημα έχει ανεβάσει την «Ασκητική» του Καζαντζάκη με μεγάλη επιτυχία στο «Θέατρο κάτω από τη γέφυρα». Επίσης συμμετείχα στην παράσταση «Μάκμπεθ» σε σκηνοθέτη τον Ιωάννη Παπλωματά. Στο έργο «Τι καλά το λέει τ’ αηδόνι» σε σκηνοθεσία Σταυρούλας Μάκρα. Στη «Μέση διάρκεια ζωής των πλυντηρίων» σκην. Νίκου Σακαλίδη, στον «Δράκουλα» σε σκηνοθεσία του Θοδωρή Ελευθεριάδη κ.α. Θα ήθελα να κάνω μια αναφορά εδώ, ο Θοδωρής Ελευθεριάδης έχει ακουστεί το τελευταίο διάστημα, γιατί η ζωή τα έφερε έτσι ώστε να χάσει την μητέρα του, Μαρία Εγούτ, ετών 55, στο τρένο στα Τέμπη, το Φεβρουάριο του 2023. Μαζί με τον Θοδωρή ένιωσα εγώ και όλη η Ελλάδα την αγωνία τις πρώτες ώρες που έψαχνε τη μάνα του. Θυμάμαι να ανεβάζει ποστ στο Facebook «έχω χάσει την επικοινωνία με το τρένο, ένα τρένο έχει εκτροχιαστεί τι συμβαίνει». Οι συγγενείς των θυμάτων και η ελληνική κοινωνία, βιώνουν δυο χρόνια τώρα, τη συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών.
Α. Είναι δύσκολο στην Ελλάδα να βιοπορίζεται ένας ηθοποιός μέσα από τη δουλειά του;
Κ. Η ανεργία στο χώρο μας είναι πολύ μεγάλη. Είναι δύσκολο να κάνεις θέατρο αν δεν είσαι προβεβλημένος από τα μέσα και δεν έχεις κάνει τηλεόραση γιατί πλέον οι παραγωγοί ζητούν followers στο Instagram. Το ενθαρρυντικό είναι πως τα νέα παιδιά έχουν την ευκαιρία να κάνουν τηλεόραση καθώς από τις Άγριες Μέλισσες και μετά, γίνονται αρκετές παραγωγές.
Α. Από ότι γνωρίζω αυτό το διάστημα σε έχει κερδίσει ο κινηματογράφος. Ετοιμάζεις κάποια νέα δουλειά;
Κ. Ναι, θα κάνω άλλη μια ταινία μικρού μήκους στην Αθήνα. Έχω ξανασυνεργαστεί με την παραγωγή και χαίρομαι πολύ και για τους νέους συνεργάτες, αν και δεν μπορώ να σας αποκαλύψω ονόματα. Είναι όμως μια κυρία του ελληνικού θεάτρου και της τηλεόρασης που εκτιμώ. οπότε πιστεύω ότι θα βγει κάτι πολύ καλό.
Α. Με το θέατρο ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια; Βασικά, τι θα ήθελες να ερμηνεύσεις;
Κ. Η αλήθεια είναι ότι θα ήθελα να παίξω Τσέχοφ, Ίψεν, Στρίμπεργκ. Μου αρέσουν και τα σύγχρονα έργα. Επίσης ολοκληρώνω ένα δικό μου έργο, που αν ευδοκιμήσουν οι συνθήκες, θα ανέβει.
Α. Κλείνοντας αυτή τη συνέντευξη θα ήθελα να πάμε στην αρχή της κουβέντας μας, μια λέξη, Άγιος Νικόλαος.
Κ. Θα ήθελα πολύ να υπήρχε μεγαλύτερη προσέλευση παραστάσεων στον Άγιο Νικόλαο, τα καλοκαίρια τουλάχιστον. Πρέπει να δημιουργηθεί ένα ανοιχτό θέατρο για να έρχονται μεγάλες παραστάσεις από την Αθήνα στη πόλη μας. Η ΕΘΟΑΝ είναι μια όαση για τον Άγιο. Εκτός από τον Τουρισμό χρειαζόμαστε και τον πολιτισμό όμως.
Τον Άγιο Νικόλαο τον φέρω μέσα μου. Ο ανοιχτός ορίζοντας που μεγαλώσαμε μεταφράζεται σε σεβασμό της διαφορετικότητας σε ενσυναίσθηση, αλληλεγγύη και ανθρωπιά, αυτές οι αξίες με ακολουθούν, αυτή είναι η κληρονομιά μου.
Ι.Τ.
