Ένα υπέροχο έργο του ντόπιου ζωγράφου, αείμνηστου Μανώλη Δροσοφορίδη, από 2006, κοινοποίησε η Τζίνα Αδαμάκη. Ομολογώ ότι με εντυπωσίασε!
Το βασικό θέμα του πίνακα είναι η Σπιναλόγκα. Υπέροχα τα χρώματα, αλλά κυρίως πολλές οι λεπτομέρειες που αποτύπωσε ο καλλιτέχνης στον πίνακα. Οι δύο άνδρες, ο ένας με κρητική φορεσιά, μ’ ένα τραπέζι καφενείου μπροστά τους και το ανάλογο ποτό, οι 3 γατούλες, οι γλάστρες με τα λουλούδια, τα βράχια και η Σπιναλόγκα στο βάθος… μας θύμισαν ξανά το μεγάλο ταλέντο του Μανώλη, ενός αυτοδίδακτου καλλιτέχνη με σπουδαία παρουσία στον τόπο μας.
Το Μανώλη τον γνώρισα καλά και συχνά κουβεντιάζαμε για την πόλη μας, για την αγάπη του, να δει τον τόπο του να προοδεύει. Η πρώτη γνωριμία μαζί του έγινε όταν ήμουνα στην 6η τάξη του Γυμνασίου του Αγίου Νικολάου (1967), όταν, μαζί με τον Ελουντιανό φιλόλογο καθηγητή μας Νίκο Φιλιππάκη ανεβάσαμε την «Άλκηστη» του Ευριπίδη. Ο Μανώλης έκανε τότε τα θαυμάσια σκηνικά, που την εικόνα τους πάντα διατηρώ στο μυαλό μου.
- Σκέψεις που ταιριάζουν με την τέχνη:
Η τέχνη δεν αλλάζει.
Ούτε τον κόσμο, ούτε τον άνθρωπο.
Μπορεί όμως να αλλάξει τον τρόπο που αντιλαμβάνεται
ο άνθρωπος -ως πομπός και ως δέκτης-
την πραγματικότητα και την ύπαρξή του.
Αλλάζει την τάξη των πραγμάτων. Δίνει μορφή στο χάος.
Αλλάζει τη ροή του χρόνου. Του δίνει ρυθμό.
Αλλάζει την οπτική. Δίνει προοπτική.
Δίνει…
Αν είμαι ονειροπόλα και αιθεροβάμονας;
Μπορεί…
(της Ελπίδας Γρηγοράκη)
ΛΕΩΝ.Κ.
