«Όλη η δόξα, όλη η χάρη, άγια μέρα ξημερώνει…….»

«Όλη η δόξα, όλη η χάρη, άγια μέρα ξημερώνει…….»

Διπλή γιορτή εκείνη που από τα μικράτα μας μάθαμε να θεωρούμε σαν πιο σημαντική όταν συλλογιζόμαστε τη μοίρα του έθνους μας. Χιλιοτραγουδισμένη η σημασία και το νόημα της επετείου στο πέρασμα τόσων αιώνων από το ξεσηκωμό του Γένους. Διαισθάνομαι, όμως, πώς όσα χρόνια κι’ αν περάσουν όλο και κάτι καινούριο θα έχει να μας προσφέρει, παρακαταθήκη και αιώνιο θησαυρό μας.

Και ξαφνικά…αρχάγγελος κατεβαίνει στη γη, αγγελιαφόρος του Θεού, πλησιάζει την Παρθένο και της φέρνει τη χαρμόσυνη είδηση (=ευαγγέλιο)….Τον ερχομό του Υιού του Θεού εκ Πνεύματος Αγίου. Ο άνθρωπος αποξενωμένος από ο Δημιουργό του ξαναβρίσκει το δρόμο προς τη λύτρωση, απ’ αυτή την τεράστια εκδήλωση της Θείας Ευσπλαχνίας. Ζούσε στο σκοτάδι της άγνοιας της μισαλλοδοξίας και της απώλειας, με το θάνατο ν’ αποτελεί το τέλος των πάντων, να θεωρείται αήττητος. «Δόξα τη μακροθυμία σου, Κύριε….,που συγχώρεσες εκείνο το υπερφίαλο προπατορικό αμάρτημα, ήρθες στη γη, πήρες σάρκα και οστά , θυσιάστηκες, τιμωρήθηκες με τον πλέον ατιμωτικό θάνατο για την εποχή εκείνη, για χάρη όλης της ανθρωπότητας. Γι’ αυτό ο Χριστιανισμός δεν είναι μια ακόμη θρησκεία, αλλά «ΕΞ’ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΩΣ» ΠΙΣΤΗ. Ο αναμάρτητος σηκώνει στους ώμους Του τις αμαρτίες όλου του κόσμου. Η Παναγία υπακούει στη θεϊκή εντολή και δίνει τη συγκατάθεσή της: «Ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτο μοι κατά το ρήμα σου». Πόση ευτυχία θα πρέπει να αισθάνθηκε εκείνη τη στιγμή η Μητέρα, Προστάτιδα και Μεσίτρια όλων των ανθρώπων, όταν κατανόησε ότι ο καρπός των σπλάχνων Της θα ήταν ο Λυτρωτής, ο Μεσσίας, Εκείνος που θα νικούσε το θάνατο με θάνατο!

Στέναζε η ανθρωπότητα παγιδευμένη στο σκοτάδι της αμαρτίας για τόσους αιώνες, στέναζε και το ελληνικό Γένος σε μια σκλαβιά για τετρακόσια ολόκληρα χρόνια. Για χρόνια κάθε φωνή αντίδρασης, κάθε προσπάθεια ξεσηκωμού καταπνιγόταν. Κι ήταν άμεση ανάγκη να αποτιναχτούν τα δεσμά αυτής της αβάσταχτης δουλείας. Ο λαός μας, αυτός ο περήφανος, ο ανεπανάληπτος, σαν τον αθάνατο φοίνικα ξαναγεννήθηκε από τις στάχτες του.Ακόμα και μέσα στα αθάνατα δημοτικά του τραγούδια μπόρεσε να περάσει τη σπίθα και τον πόθο του για λευτεριά, κι από στόμα σε στόμα κατόρθωσε να διατηρήσει ζωντανή μια παράδοση αιώνια και μια περηφάνια αλώβητη.Οι κλέφτες και οι αρματωλοί αποτέλεσαν τον πρώιμο στρατό της νέας Ελλάδας, την αστείρευτη δεξαμενή απ’ όπου ξεπήδησαν τα λαμπρά αστέρια της Ιστορίας μας: ο Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης, ο Αθανάσιος Διάκος, οι Σουλιώτες.

Απίστευτα τα κατορθώματα αυτών των ηρώων, των απαίδευτων στην πλειοψηφία τους, ίδια, όμως, η ψυχή τους με κείνη των αρχαίων προγόνων τους. Κι’ αντήχησαν τα βουνά και τα λαγκάδια, οι κάμποι και οι γκρεμοί, τα λιμάνια και τα πέλαγα από το μήνυμα του ξεσηκωμού.

Κι όπως ο κόσμος λυτρώθηκε από τα μαρτύρια του Άδη, έτσι και το Γένος μας λυτρώθηκε από τη αβάσταγη τούρκικη σκλαβιά, μια μέρα ανοιξιάτικη, μια μέρα του Μάρτη που η φύση ανασταίνεται και ξαναβλασταίνει μετά από τον ύπνο του χειμώνα.

Μέρα που λαμπρύνει τη ζωή μας και μας κάνει να αναφωνήσουμε αυθόρμητα τον πασίγνωστο εκείνο χαιρετισμό:

“…απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη

των ελλήνων τα ιερά

και σαν πρώτα ανδρειωμένη

χαίρε, ώ χαίρε ελευθεριά!”