Αυτός είναι ο τίτλος της νέας ταινίας – ντοκιμαντέρ του πολυβραβευμένου Χανιώτη σκηνοθέτη Σταύρου Ψυλλάκη, αλλά και του έξι λεπτών μουσικού κομματιού (videoclip) του τραγουδιού «Τ’ Ακρογιάλι», σε ερμηνεία του Γιάννη Χαρούλη.
Η ταινία είναι αφιερωμένη στον Ελβετό οδοντίατρο Julien Grivel που επί 26 χρόνια, από το 1972 έως το 1998 ερχόταν στην Αθήνα και φρόντιζε, δωρεάν, τα δόντια των χανσενικών (λεπρών) στο Νοσοκομείο Λοιμωδών Νόσων «Η Αγία Βαρβάρα», όπου το 1957 είχαν μεταφερθεί οι ασθενείς της Σπιναλόγκας, που δεν επιθυμούσαν ή δεν μπορούσαν να επιστρέψουν στα σπίτια τους.
Η ταινία ξεκίνησε τέλη του 2022 με πρωτοβουλία της ΑΜΚΕ «Βιβλιοθήκη Μανώλης Φουντουλάκης». Την ταινία στήριξαν ο Δήμος Αγίου Νικολάου, του οποίου επίτιμος δημότης είναι ο Ζουλιέν Γκριβέλ, η Περιφέρεια Κρήτης, η Ελβετική Πρεσβεία και η COSMOTE TV. Το ντοκιμαντέρ είναι έτοιμο για να ταξιδέψει σε Φεστιβάλ, εντός και εκτός Ελλάδας. Θα συμμετέχει στο Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα του 27ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης (6-16 Μαρτίου 2025).
«Η ταινία, με κεντρικά πρόσωπα το Julien Grivel και το Μανώλη Φουντουλάκη, δεν εστιάζει στην ίδια την πράξη του Julien, ούτε στη ζωή των χανσενικών. Δεν με ενδιέφερε να κάνω μια ακόμη ταινία για την ιστορία της λέπρας στην Ελλάδα. Το θέμα νομίζω έχει καλυφθεί αρκετά. Ούτε ήθελα απλά να καταγράψω την δική του εθελοντική δράση και προσφορά. Ήθελα να αναζητήσω τον άνθρωπο Julien. Σ’ αυτό τον κόσμο που, όπως λέει και ο Σεφέρης, ολοένα στενεύει, πρέπει να αναζητήσουμε τον Άνθρωπο όπου κι αν βρίσκεται», λέγει ο σκηνοθέτης («Αυγή») και ενημερώνει ότι ο τίτλος «Σμιλεμένες Ψυχές» προέκυψε από μια κουβέντα του Μανώλη Φουντουλάκη: «Ξέρεις φίλε, μέσα από αυτές τις δυσκολίες που ζήσαμε σμιλεύεται όμορφα η ψυχή του ανθρώπου».
Για την ταινία μιλήσαμε με την κ. Μαρίνα Φουντουλάκη, με την επιμονή της οποίας προέκυψε η ταινία. Γι’ αυτό και στους τίτλους της ταινίας ο σκηνοθέτης την αποκαλεί «προξενήτρα»: «Ο Ελβετός οδοντίατρος Julien Grivel επί 26 χρόνια, από το 1972 έως το 1998) ερχόταν στην Αθήνα και φρόντιζε, δωρεάν, τα δόντια των χανσενικών (λεπρών) στο Νοσοκομείο Λοιμωδών Νόσων “Η Αγία Βαρβάρα”, όπου το 1957 είχαν μεταφερθεί οι ασθενείς της Σπιναλόγκας. Ήταν ένα εσωτερικό ταξίδι διαρκούς αναζήτησης, που βοήθησε τον Julien να βλέπει τον κόσμο και τη ζωή διαφορετικά. “Υιοθετώντας τη γλώσσα των Ελλήνων, υιοθέτησα ασυνείδητα και τη σκέψη τους…”, λέγει. Στο ταξίδι αυτό συνάντησε πολύτιμους φίλους και συνοδοιπόρους, τον Ελουντιανό Μανώλη Φουντουλάκη και το Στειακό Επαμεινώνδα Ρεμουντάκη, με τους οποίους “συνομιλεί” στην ταινία», μας λέγει η Μαρίνα Φουντουλάκη.
ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΛΩΝΤΖΑΣ
