Δοκίμασα και φέτος λωτούς, ένα φρούτο ιδιαίτερα γνωστό στην αρχαιότητα. Οι αρχαίοι λαοί το είχαν ονομάσει «τροφή των θεών» και το είχαν σε μεγάλη εκτίμηση χάρις τη λεπτή και χαρακτηριστική γεύση του. Η πατρίδα του λωτού είναι η Κίνα, όπου το ονόμαζαν «μήλο της Ανατολής». Ήρθε στη δύση από τους Ισπανούς θαλασσοπόρους. Ο λωτός είναι πλούσιος σε θρεπτικές ιδιότητες, σε βιταμίνες και ιχνοστοιχεία. Περιέχει φυτικές ίνες, μια πολύ καλή πηγή ενέργειας. Δεν πρέπει να καταναλωθεί αμέσως μετά τη συγκομιδή, καθώς πρέπει να ωριμάσει περισσότερο και ένας τρόπος είναι να τους τοποθετήσουμε στην… κατάψυξη!
* Οι Λωτοφάγοι είναι ένας μυθικός και φιλόξενος λαός της ελληνικής μυθολογίας. Ορισμένοι ιστορικοί τοποθετούν το νησί κοντά στις ακτές της Βόρειας Αφρικής, περιοχή όπου είναι ευρύτατα διαδεδομένο το φυτό λωτός. Τα άνθη και οι καρποί του λωτού ήταν η κύρια τροφή των κατοίκων. Τον καρπό αυτό πρόσφεραν στους ταξιδιώτες επισκέπτες τους, οι οποίοι στη συνέχεια έχαναν την επιθυμία της επιστροφής στην πατρίδα τους ή της συνέχισης του ταξιδιού τους.
* Αναφέρονται για πρώτη φορά στην Οδύσσεια του Ομήρου, όπου και περιγράφονται ως φιλήσυχοι και φιλόξενοι άνθρωποι που φιλοξένησαν μερικούς ναύτες του Οδυσσέα που αποβιβάστηκαν εκεί. Οι Λωτοφάγοι τους έδωσαν να φάνε λωτούς και εκείνοι αμέσως ξέχασαν πατρίδα και συντρόφους και δεν ήθελαν να φύγουν από εκεί. Ανήσυχος ο Οδυσσέας πήγε να τους βρει. Τους πήρε με το ζόρι και αμέσως διέταξε τα καράβια του να σαλπάρουν.
ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΛΩΝΤΖΑΣ
