Τον Πρωτοπρεσβύτερο Ευάγγελο Παχυγιαννάκη τίμησε χθες στο Κινηματοθέατρο ΡΕΞ η Ιστορική Λαογραφική Εταιρεία Νομού Λασιθίου παρουσιάζοντας το ποιητικό του έργο.
Ο Πρόεδρος της Εταιρείας κ. Γιάννης Σταμέλος μιλώντας για τον τιμώμενο επεσήμανε ότι εκτός από την αφιέρωσή του στην Ορθοδοξία έχει να επιδείξει μια πάρα πολύ πλούσια πνευματική δραστηριότητα: Συγγραφική, ποιητική, κοινωνικής προσφοράς, ζωγραφική, μουσική, ποιμαντική… Παράλληλα τόνισε ότι «το τεράστιο έργο του π. Ευάγγελου δεν μπορεί να παρουσιαστεί στο πλαίσιο μιας βραδιάς. Χρειάζεται πολυήμερο συνέδριο».
Ο κ. Σταμέλος επισημαίνει ότι στις μέρες μας «Γεμίσαμε καφετζούδες, ξεματριάστρες και μάγους πάσης φύσεως. Γι’ αυτό όμως χρειάζεται ο ποιητής: Μ’ ένα κλωνί βασιλικού να σκορπά τα μάγια. Αυτός είναι ο ρόλος του. Η ιερή αποστολή του. Να αποκαθηλώνει και να αποκαλύπτει τη γύμνια των βασιλιάδων. Να μελετά στην άκρη της θάλασσας τα μυστικά της, τα μυστικά των πεθαμένων. Τις γεωμετρίες των άστρων, τα βράδια στον Ιορδάνη του στερεώματος. Καθείς εφ’ ω ετάχθη. Διότι ο ποιητής ετάχθη με τους πονεμένους κι άστεγους. Ετάχθη με τον Χριστό που πόνεσε και έκτοτε ο πόνος αγίασε. Αν δεν πονέσεις δεν μπορείς να αγαπήσεις αληθινά, λέει. Ετάχθη με τους ταπεινούς και τους αγαπώντας την ευπρέπεια. Τους οραματιστές και τους ελπίζοντες. Τους ωραίους ως Έλληνες. Διότι ο ίδιος είναι η φλόγα του καντηλιού που κρατάει συντροφιά στη μοναξιά των Αγίων.
Ο παπα-Βαγγέλης μας θυμίζει στο βιβλίο του «Από το χωριό μου και την πόλη μου με αγάπη» ότι την ευγένεια τη δίνουμε παντού. Τον σεβασμό μας όμως στο «σύμπαν» που αγαπούμε, σ’ αυτούς που το αξίζουν κατά την άποψή μας.»
Η Φιλόλογος κ. Μαρία Καροφυλλάκη – Σπάρταλη μεταξύ άλλων είπε: «Πατέρα Ευάγγελε, πιστεύω πως με τη γραφή σας εκφράζεται την αγωνία για τον άνθρωπο και την πεποίθηση πως η ανθρωπιά σώζει την αθλιότητα της ζωής.
Χρειάζεται να γράφουμε για να διασωθούμε από τις ψηφιακές εικόνες, να κρατάμε το μυαλό μας σε τάξη. Αν το ποτάμι της λήθης πάρει τις γραφές μας δεν πειράζει, όλο και κάποιο ίχνος μας θα μείνει στις όχθες του διαδικτύου για να θυμίζει πως είχαμε υπάρξει. Στη ζωή των ανθρώπων υπάρχουν δύο ζυγαριές που αντιφέρονται μεταξύ τους. Με τη μία ζυγίζονται τα έργα της ματαιότητας, με την άλλη της αιωνιότητας. Η ζωή απλή και σύνθετη μαζί, κρατά τα χρήσιμα και απορρίπτει τα περιττά. Μοναδική περιουσία μας είναι ο χρόνος, οι μικρές στιγμές που τις αφήνουμε να περνούν έτσι άσπλαχνα, για να τις αναπολούμε μέσω της μνήμης ύστερα, χωρίς να μπορούμε να τις αγγίζουμε.»
Η Φιλόλογος κ. Έρση Ορφανάκη –Λασηθιωτάκη δεν μπόρεσε να παρευρεθεί στην εκδήλωση, λόγω ασθένειας και την ομιλία της διάβασε ο κ. Σταμέλος.
Η κ. Ορφανάκη σημείωσε μεταξύ άλλων για το ποιητικό έργο «Από το χωριό μου και την πόλη μου με αγάπη…..»: «Αληθινά, αληθινό παραμύθι, που δραπετεύει από του ονείρου την ακροποταμιά, δροσίζεται στου Αναυλόχου τις κορυφογραμμές, στολίζεται του Μεραμπέλλου τα σμαράγδια και αναβαπτισμένο ζωντανεύει το παρελθόν, ακουμπά το παρόν και παραδίδεται στο αιώνιο του χρόνου.» Και σχολιάζοντας την αυτοβιογραφική πρόσφατη ποιητική συλλογή του: «Πολυφωνική και εύχυμη, πυκνή και σύντομη, προσωπική και κοινωνική, σπαρμένη μέσα στον ανθρωπογενή και εξωγενή περιβαλλοντικό του περίγυρο, με τις ανάλογες αποχρώσεις και υφεσοεξάρσεις…. Λεβέντικη αρματωσιά που σφραγίζεται με πιότερη λεβεντιά, μέσα από την μουσική καταγραφή των ριζίτικων και τον δεκαπεντασύλλαβο των μαντινάδων.»
Τέλος, η κυρία Αναστασία Λασθιωτάκη- Σισαμάκη, με συναισθηματικό – λυρικό λόγο μίλησε για την αξία του ποιητή αλλά και την ιδιαίτερη αγάπη και το σεβασμό που η ίδια τρέφει για τον τιμώμενο:
«Δεν σας κρύβω πως από την πρώτη στιγμή ένιωσα τη δυσκολία του εγχειρήματος, μιας και το ένα ποίημα είναι καλύτερο από το άλλο. Δεν θα μπορούσε να ήταν αλλιώς βέβαια όταν ο δημιουργός τους είναι μια τόσο χαρισματική, πολυσχιδής προσωπικότητα. Ποιητής, συγγραφέας, ζωγράφος, αγιογράφος, υμνογράφος, μουσικός, ρήτορας, δάσκαλος, και πάνω από όλα ένας σεμνός υπηρέτης της εκκλησίας μας από πολλά μετερίζια…
Πρέπει όμως να είμαι περισσότερο ειλικρινής μαζί σας. Η όποια συστολή, η όποια ελαχιστότητα νιώθω απέναντι σε αυτήν την ξεχωριστή μορφή ανθρώπου και στα όμορφα έργα του, εδράζεται και σε κάτι πιο προσωπικό. Εδράζεται στο σεβασμό και στην αγάπη που νιώθει ένα παιδί απέναντι στον στοργικό πνευματικό του πατέρα ο οποίος σαν φάρος το καθοδηγεί με υπομονή και διάκριση περισσή πολλά χρόνια τώρα. Αυτό το μεγάλο παιδί, γεμάτο ευγνωμοσύνη, βρίσκεται μπροστά σας τώρα και προσπαθεί να σας πει δυο λόγια από καρδιάς για τα 365+1 Χαϊκού, για Της Πόλης μου τα ποιητικά ανθιβόλια αλλά και για το Από το χωριό μου και την πόλη μου με αγάπη», ήταν μερικά από τα συγκινητικά λόγια της ομιλήτριας.
Η τέχνη της Ποιήσεως
Στην προσλαλιά του ο π’ Ευάγγελος ευχαρίστησε την Ιστορική και Λαογραφική Εταιρεία, τον πρόεδρό της και όλους τους ομιλητές.
Και ανέφερε, όπως είπε, «ολίγα τινά περί της τέχνης της ποιήσεως»:
«Η ποίηση, αγαπητοί μου, έχει τη μυστική χάρη, την ομορφιά αλλά και τη δύναμη, να κατορθώνει την απαλλαγή μας από όλα τα ασήμαντα και τα πρόσκαιρα. Να ελευθερώνει τα πάντα από την ασχήμια και το παρά φύσιν των επιθυμιών μας και να τα αναγάγει εκεί όπου δεν φθάνουν οι αισθήσεις. Κι ακόμη πιο πάνω, να κατορθώνει την ύψωση των πραγμάτων από την ομορφιά των κτισμάτων και των καταστάσεων στην ωραιότητα του αθέατου κάλλους του απείρου Θεού, που δεσπόζει των πάντων και μαρτυρεί τους ζωντανούς μυστικούς παλμούς, που κινούν και συγκινούν την σύμπασαν κτίσιν. Από το μικρό ανθάκι που φυτρώνει μέσα «στων βράχων τις σχισμάδες» ώς το αβόλιστον ύψος των ουρανίων αστέρων, που το φως τους διανύει εκατομμύρια έτη φωτός για να δώσει σ’ εμάς τον χαιρετισμόν του κι ως τα ανήλιαγα βάθη των θαλασσών.
Η ποίηση δεν είναι απλά μια τέχνη. Είναι μια τέχνη, αλλά και μια τεχνική. Η υφάντρα δεν αρκεί μόνο να καταστρώσει το σχέδιο, πρέπει και να το υφάνει. Το στημόνι είναι η σύλληψη του ποιήματος το υφάδι είναι η πλοκή του. Και αν η τέχνη εξαντλείται σε μια αισθητή αναπαράσταση, που καθιστά σε ‘μας την πνευματικότητα της κλήσεως και της αποστολής των ιδεατών πραγματικοτήτων, η τεχνική είναι το προφητικό στοιχείο που ενεργοποιεί τον δυναμισμό του νοήματος και παρέχει έναν βαθύ σεβασμό και μια λεπτότητα διαισθητικής δύναμης, ώστε όλοι, γενικά, οι άνθρωποι ακόμη και οι αμύητοι, να εισχωρήσουν στα άδυτα που αποκαλύπτουν την εσώτερη αλήθεια οι ποιητές.
Έτσι ο ποιητής είναι ένας προφήτης, που αληθεύει. Και αυτό το οφείλομε στον Ντοστογιέφσκι, «ότι με την “ποιητική αλήθεια” μπορεί κανείς να πει ασυγκρίτως περισσότερα για την ίδια την ιστορία, παρά μένοντας κολλημένος στην ιστορία». Ο ποιητής έχει μια φιλόθεη καρδιά, που παραμυθεί τον άνθρωπο στην προσπάθειά του το εγχείρημά του να ενταχθεί στην καθολικότητα και να προσεγγίσει το κάλλος, την αρμονία και την ομορφιά του κόσμου. Τέλος, η ομορφιά αυτή βρίσκεται στην αποκεκριμένη αλήθεια των ποιητών, που μπορεί να αποκρυπτογραφήσει καθένας που έχει καθαρό λογισμό από ιδεοληψίες και πάθη, που του σκοτίζουν τον νουν. Αν με τον ποιητή όλα γίνονται σαφή, είναι γιατί παλεύει με το μυστικό νόημα των πραγμάτων, την «εν πνεύματι και πυρί» μεταμόρφωσή τους, ώστε να δημιουργεί ομορφιά ακόμη και μέσα από την ασχήμια. Ό,τι κατορθώνει να μας δείξει ο ποιητής με τους δεκαπεντασύλλαβους, τους ιαμβικούς, τους ανάπαιστους και τον ελεύθερο στίχο, αυτό απλώνεται πρώτα μέσα στον βίο του ποιητή σαν αγωνία και όραμα, σαν καημός και πυρετός ζωής, που συμπυκνώνεται και γίνεται ποιητική πνοή.
Αυτό προσπαθούμε να κατορθώσουμε με τα κατά καιρούς ποιητικά μας ψελλίσματα: να μοιραστούμε μαζί με τους αναγνώστες την ομορφιά που αγγίζει τη φλόγα των πραγμάτων, ό,τι δηλαδή κάνει ένας ποιητής, σύμφωνα με τον Ελύτη: «ορατό το αόρατο, αισθητό το νοούμενο, πραγματικό το μη πραγματικό. Στη θέση μιας φτωχής σειράς από λέξεις, βάζει μια άλλη, κατάλληλη όχι για να θυμίσει γνωστά, μα να εμπνεύσει άγνωστα οράματα».
Χαιρετισμό στην εκδήλωση απέστειλε ο Δήμαρχος Αγ. Νικολάου κ. Μανόλης Μενεγάκης που δεν μπόρεσε να παρευρεθεί λόγω του Δημοτικού Συμβουλίου.
Η συγκινητική βραδιά έκλεισε με μουσική.
